Όπως και με όλα τα «αρχαία» ποτά η προέλευσή τους χάνεται στα βάθη των αιώνων και είναι παρόντα σε όλους τους μύθους και τους θρύλους των λαών. Με βάση τα αρχαιολογικά ευρήματα όμως, ξέρουμε ότι η αρχή της οινοποιίας τοποθετείται στη Νεολιθική περίοδο ανάμεσα στο 10.000 και 4.500 πΧ. στην οροσειρά Ζάγρος ανάμεσα στην σημερινή Αρμενία και το βόρειο Ιράν.  Χάρη στο εύκρατο κλίμα που ευνοούσε την καλλιέργεια των δημητριακών οργανώθηκαν οι πρώτες αγροτικές κοινότητες που άρχισαν να καλλιεργούν συστηματικά την άμπελο. Ταυτόχρονα η χρήση του τροχού στην κεραμική οδήγησε στη μαζική παραγωγή σκευών που έλυσαν μια για πάντα το πρόβλημα της παρασκευής, της φύλαξης, της μεταφοράς – εμπορίας αλλά και του σερβιρίσματος του υγρού αυτού που προέκυπτε  από τη ζύμωση των σταφυλιών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σύμφωνα με την  Π. Διαθήκη ο Νώε μετά τον κατακλυσμό φύτεψε αμπέλι σ’ αυτήν ακριβώς την περιοχή.

Γρήγορα η γνώση της οινοποιίας ταξίδεψε στην Κρήτη, στην υπόλοιπη Ελλάδα στη Φοινίκη (Συρία, Λίβανος, Ισραήλ) καθώς και στην Αίγυπτο στο Δέλτα του Νείλου σε μικρή κλίμακα. Στη Μεσοποταμία και τη μέση Ανατολή το κρασί παρέμεινε το ποτό της πολιτικής και θρησκευτικής ελίτ γιατί οι υψηλές θερμοκρασίες δεν επιτρέπουν την παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα. Ο λαός έπινε μπύρα.

Στην Ελλάδα όμως του Μυκηναικού και Μινωικού πολιτισμού μαζί με το λάδι το σιτάρι και τα σύκα, το κρασί  είναι το βασικό προϊόν εξαγωγής και μεταφέρεται με τα ελληνικά πλοία σε όλο το γνωστό κόσμο. Τοιχογραφίες σε αιγυπτιακούς τάφους, οβελίσκοι στην Ασσυρία σφηνοειδείς πλάκες στη Βαβυλώνα και κατάλογοι αξιωματούχων παρουσιάζουν σα δείγμα κοινωνικής αίγλης την κατανάλωση ελληνικού κρασιού το οποίο είναι το πρώτο ΠΟΠ προϊόν στον κόσμο.